Kyrenaicy
Inną niż cynicy odpowiedź na pytanie, jak postępować, żeby osiągnąć szczęście, dał Arystyp z Kyrene (ok. 435 – ok. 366-prn.e.), założyciel tzw. szkoły kyrenejskiej. Szczęście, według niego, jest sumą przyjemności, należy więc zapewnić sobie możliwie największą ilość przyjemnych doznań. Przyjemność (gr. hedone) pojęta jako pozytywne doznanie zmysłowe jest jedynym realnym i osiągalnym dobrem; przyjemności różnią się między sobą tylko natężeniem, różnic jakościowych między nimi nie ma. Uczniowie Arystypa odeszli od tej tezy uznając najpierw, że istnieją przyjemności różne jakościowo, następnie przyjmując, że już sam brak przykrych doznań jest przyjemnością. Stąd dalsze wnioski, że należy się wyrzec wszystkiego, co niesie ze sobą niepokój i troski, zobojętnieć wobec bogactw, zaszczytów, nawet śmierci. W ten sposób kyrenaicy, wyszedłszy z diametralnie różnych założeń, zbliżyli swoje poglądy do stanowiska cyników. Hedonizm, uznający za dobro najwyższe przyjemność, przejął Epikur jako podstawę swojej etyki.
Na podstawie: Mieczysław Grzesiowski, Kierunki filozoficzne [w:] Słownik kultury antycznej, pod red. L. Winniczuk, Warszawa 1991.