Epikureizm
Epikureizm, którego twórcą był Epikur (341 – ok. 270 p.n.e.), zajmował się - jak wszystkie kierunki filozoficzne tego okresu - głównie etyką, usiłując dać odpowiedź na pytanie, jak żyć, aby być szczęśliwym. Szczęście pojmował Epikur hedonistycznie jako doznawanie przyjemności, nawiązując w ten sposób do hedonizmu Arystypa, samo jednak pojęcie przyjemności uległo zmianie. Przyjemność najgłębsza to przede wszystkim spokój (ataraksja) płynący z naturalnej radości życia, którego nie mącą kłopoty i troski. Nie należy więc ubiegać się o przyjemne doznania, trzeba umieć wybierać wśród przyjemności takie, które nie pociągają za sobą cierpień. Wprawdzie podstawowymi przyjemnościami są doznania zmysłowe i fizyczne, ale przyjemności psychiczne są trwalsze i bardziej intensywne. Nie ma życia przyjemnego, które nie byłoby rozumne i sprawiedliwe.
Najbardziej zakłóca radość życia lęk przed bogami i śmiercią; jest on jednak nieuzasadniony, gdyż bogowie w zaświatach zbyt są szczęśliwi, żeby zajmować się ludźmi, śmierć zaś nas nie dotyka, gdyż jest rozpadem atomów, i gdzie my jesteśmy, śmierci nie ma, a gdzie jest śmierć, tam już nas nie ma. Życie pozagrobowe nie istnieje, gdyż człowiek jest układem atomów, podobnie jak cały świat.
Epikureizm podejmując w filozofii przyrody atomizm Demokryta stanowi ważne ogniwo w rozwoju myśli materialistycznej. Szkoła Epikura przetrwała do IV w.; system w całości niemal opracowany przez założyciela ulegał niewielkim zmianom w ciągu wieków. W Rzymie rozpowszechnił naukę Epikura Lukrecjusz (I w. p.n.e.).
Na podstawie: Mieczysław Grzesiowski, Kierunki filozoficzne [w:] Słownik kultury antycznej, pod red. L. Winniczuk, Warszawa 1991.