Anaksymenes z Miletu (ok. 585 - ok. 528)
Przyjmował, że prasubstancją było powietrze, gdyż jest ono bezkresne i ożywia świat podobnie jak dusza (dech) organizmy żyjące. Zauważywszy związek zachodzący między temperaturą i stanem skupienia materii, uznał, iż w zależności od ruchu i temperatury powietrze przyjmuje różne postaci materii: ziemia to powietrze zimne i gęste, ogień jest powietrzem najbardziej rozgrzanym i rozrzedzonym. W ten też sposób tłumaczył zjawiska meteorologiczne: wiatry to ruch zimnego i zgęszczonego powietrza, chmury, deszcz, śnieg to różne postaci ochłodzonego powietrza. Ziemia jest płaska, ma kształt trapezu, słońce, księżyc i planety to płaskie krążki, gwiazdy są przytwierdzone do nieruchomego sklepienia niebieskiego jak gwoździe. Obraz świata u Anaksymenesa jest naiwniejszy niż u jego poprzednika i oznacza krok wstecz, zarówno w samym pojęciu prasubstancji, z której wyłonił się świat, jak i w przedstawieniu Ziemi i planet.
Na podstawie: Mieczysław Grzesiowski, Kierunki filozoficzne [w:] Słownik kultury antycznej, pod red. L. Winniczuk, Warszawa 1991.