***
Do Boga |
|
| Boże! Ty, co świata wszytki dobrości stworzyłeś. Ty, co dwoje ludzi miłością obdarzyłeś. Ty, który dać im chciałeś owoc zakazany, Czemuś raczył ukazać i złej śmierci bramy? Moc jej większa niż cała wieża Babel, Sroższa niż sam władca podziem, – czyli – Hades. Brzydsza od złej zjawy, co nocą się objawia, Co wszytko nam odbiera i samymi zostawia. Racz mię, Boże – ustrzec od jej ogromności, Racz mię, proszę – wybawić spod jej własności. Nim mi ta ziemieńska nuta ogarnie myślenie I wprowadzi w obłęd – odbierze baczenie. Jak mam się wybronić – jak mam od niej uciec? Dla niej niczym mądry i niczym jest głupiec. Za raz obu weźmie i do trumny złoży, Nikt się nie ustrzeże, każdego snem zmorzy! A... co jej wielka srogość dla mnie przeznaczyła? Czy trudy, ból wielki? Czy straszna mogiła? Lecz tu Cię, Persefono zdziwić będę raczyć, Ja nie chcę bać się Ciebie! Ja już chcę Cię zobaczyć! |