X. Juliusz Osterwa i Reduta

  • Reformatorskie aspiracje Juliusza Osterwy, założyciela Reduty.
  • Walka o nowy etos aktora w Reducie.
  • Psychologiczny realizm aktorstwa Reduty, idea gry zespołowej.
  • Widowiska plenarne Reduty.
  • Czy dostrzegasz realizacje idei Osterwy we współczesnym teatrze (np. Grotowski, teatry alternatywne)?

Źródła pomocnicze:

  • M. Limanowski, J. Osterwa, Listy, Warszawa 1987 (zwróć uwagę na wstęp oraz na problem "klasztornego" stylu życia Instytutu Reduty).
  • J. Osterwa, Pięć lat Reduty, w: M. Fik (oprac.) Przeciw konwencjom, Warszawa 1994, s. 55-60.
  • J. Osterwa, Reduta i teatr. Artykuły, wywiady, wspomnienia 1914-1947, Wrocław 1991. [seria: Myśl teatralna w Polsce XX wieku].
  • J. Osterwa, Z zapisków, oprac. I. Guszpit, Wrocław 1992 [seria: Myśl teatralna w Polsce XX wieku].
  • S. Jaracz, Czego nauczyła mnie Reduta?, w: Myśl teatralna polskiej awangardy. 1919-1939. Antologia, wybór i wstęp S. Marczak-Oborski, Warszawa 1973, oraz w: M. Fik (oprac.), Przeciw konwencjom, Warszawa 1994, s. 60-66.
  • H. Małkowski, Wspomnienia z Reduty, Warszawa 1970.
  • O zespole Reduty 1919-1939, Warszawa 1970.
  • J. Grotowski, Osterwa po ćwierćwieczu, "Dialog" 1972, nr 9.
  • J. Grotowski, Teksty z lat 1965-69, red. J. Degler i Z. Osiński, Wrocław 1990 (m.in. art. Ku teatrowi ubogiemu, Aktor ogołocony, Odpowiedź Stanisławskiego).

Opracowania:

  • Z. Osiński, Grotowski i jego Laboratorium, Warszawa 1980, cz. II, podrozdz. Tradycja (s. 284-303).
  • J. Popiel, Dramat a teatr polski dwudziestolecia międzywojennego, Kraków 1995, s. 89-118, 107-124, 169-196.
  • J. Szczublewski, Pierwsza Reduta Osterwy, Warszawa 1965.
  • J. Szczublewski, Żywot Osterwy, Warszawa 1971 (w wyborze – lata 1914-1939, z uwzględnieniem koncepcji Dali i Okopu).