Morf
– tekstowa realizacja morfemu. W formach wyrazowych występujących w konkretnym tekście można wskazać morfy, a nie morfemy (np. formy domek i domku dzielą się na następujące morfy: dom-ek-Ø i dom-k-u). W obu tych formach morfy dom- są realizacjami tego samego morfemu dom, morfy -Ø i -u to odpowiednio realizacje czterech morfemów fleksyjnych: dwóch abstrakcyjnych morfemów mających realizację zerową i tworzących odpowiednio mianownik i biernik l.poj. i dwóch morfemów u tworzących dopełniacz i miejscownik l.poj., natomiast morfy -ek- i -k- to dwa warianty tego samego morfemu (allomorfy) k o funkcji zdrabniającej. Podobnie morfem nog reprezentowany jest w tekstach przez różne allomorfy: nog- (nog-a), nog'- (nog-i), nodz- (nodz-e), nóg- (nóg-Ø), nóż- (nóż-k-a), noż- (noż-n-y), nóź- (nózi-a). Zob. morfem.
Allomorfy
- warianty morfemu, różne morfy reprezentujące ten sam morfem w tekstach.
Jeden z allomorfów – najbardziej wyrazisty – traktuje się zwykle jako morf podstawowy i to on symbolizuje cały morfem (w przytoczonym wyżej przykładzie jest to morf nog).
Źródło: Słownik gramatyki języka polskiego, pod red. W. Gruszczyńskiego, J. Bralczyka, Warszawa 2002.