T. Miciński, Kain
Wyszła mi z boru – w złocie warkoczy,
z twarzą indyjskiej Bogarodzicy –
w błękitnych iskrach – w srebrnej przeźroczy –
nadksiężycowej wieszczka świątnicy…
Ach, rozkochały się w niej moje tęskne oczy –
ach – i zabrzęczał łańcuch mej ciemnicy.
Jak wulkan krwawy w łonie Arymana,
jak Samum, gdy się wichrami rozuzda –
tak we mnie otchłań – gwiazdami przetkana
leciała w państwo słoneczne Ormuzda.
Ach, rozkochały się w niej moje tęskne oczy –
ach – i zabrzęczał łańcuch mej ciemnicy.
Nie wzbraniał mi jej smok, żelazna wieża,
zdradny labirynt, ni królewskie ramię –
miłość zwycięży wszystko – wszystko złamie –
ale nie miłość druga do pasterza.
Więc Śmierć przyzwałem – i Śmierć odtąd żyje –
i wszechświat cały grobowcem przywarła –
– – – czuję mdły powiew – – –
– – w oczeretach gnije – –
z tęsknoty – u nóg mych – umarła.
Na pustej trzcinie rozpiąłem jej włos –
nad śniącą rzeką schyliły się drzewa –
wiatr cicho płacze – ptak mogilny śpiewa –
to los mój – los!…
głębiny tajne pruć –
milczenia głuche mącić –
jako stracona łódź
od brzegu się odtrącić –
mieć gwiazdy – gwiazdy rzucić –
i tylko piosnkę nucić –
to los mój – los!…
W mroku gwiazd, 1902