Serwis Humanistyczny "Hamlet"
Konteksty

Sofokles (496-406 p.n.e.)

Drugi (obok Aischylosa i Eurypidesa) z trzech wielkich tragików gr. Brał udział w życiu publicznym Aten piastując różne urzędy, był m.in. przewodniczącym kasy Ateńskiego Związku Morskiego i dwukrotnie strategiem. Za życia i po śmierci otoczony był niezwykłym szacunkiem współobywateli. Rozkwit jego twórczości przypada na czasy Peryklesa. Z ok. 120 dramatów S. zachowało się 7 tragedii: Ajas, Antygona, Król Edyp, Trachinki, Elektra, Filoktet, Edyp w Kolonie, oraz duży fragment dramatu satyrowego Tropiciele i ok. 70 tytułów. Tematy dla swych utworów czerpał S., podobnie jak Aischylos, z mitów; w swej interpretacji tradycyjnych wątków ograniczał jednak rolę bogów, większy nacisk kładąc na myśl i przeżycia osób dramatu. Każda z tych osób wyposażona jest w zespół cech indywidualnych; węzeł tragiczny zawiązuje się i rozwiązuje zgodnie z logiką charakterów. Najbardziej nowatorska pod tym względem jest Antygona: bohaterka ma rzeczywistą wolność wyboru, rola przeznaczenia zredukowana została do minimum. Również technika dramatu gr. zawdzięcza S. poważne innowacje: powiększył w tragedii liczbę aktorów z 2 do 3, zwiększył liczbę osób w chórze z 12 na 15, udoskonalił dekoracje. Zerwał też z kompozycją trylogiczną opartą na jednym micie, wystawiał ustalonym zwyczajem po 3 tragedie, ale nie związane tematycznie.