Horacy (65-8 p.n.e.), Epody, ody, listy

 » Epod II (Beatus ille, qui procul negotiis...)
 » Oda III, 30 (Exegi monumentum aere perennius)
 » Oda II, 3 (Do Deliusza) (Aequam memento)
 » Oda II, 20 (Non usitata nec tenui ferar)
 » Oda I, 31 (Ouid dedicatum poscit Apollinem)
 »  Oda I, 11 (Tu ne quaesieris, scire nefas, quem mihi, quem tibi)
 » Oda II, 10 (Rectius vives, Licini, neque altum)
 » Oda II, 14 (Do Postuma) (Eheu fugaces, Postume, Postume)
 » Oda III, 1 (Odi profanum vulgus et arceo)
 » List I, 2 (Troiani belli scriptorem, Maxime Lolli)
 » Sztuka poetycka (List do Pizonów) (Z ludzką głową kark koński gdyby zechciał malarz)

Oda II, 10 (Rectius vives, Licini, neque altum)

Żyj, Licyniuszu, spokojniej, tak skoro
Na wielką wodę nie płyń, a gdy burzy
Lękasz się, gdy na morzu niebezpiecznie,
    Chroń się zdrad brzegu.
Kto średnią miedzą chadza, ścieżką złotą,
Nie będzie w brudach żył, w zatęchłej mroczy,
Ani się pysznił rzędem kolumn świetnych,
    Co kolą w oczy.
Częściej się limba niebotyczna miota
Na wichrze, z większym też podniebne wieże
Walą się trzaskiem, a piorun druzgota
    Gór ostre szczyty.
Przezorne serce w ucisku się krzepi
Nadzieją, szczęściu nie ufa tak wiele.
Wie: srogość zimy Bóg zsyła i Bóg ją
    Odegnać może.
A skoro źle jest dziś, to nie na wieki
Tak będzie. Kiedyś także Muzę śpiewem
Zbudzi Apollo, nie zawsze okrutnie
    Łuk tylko tęży.
Więc gdy ci ciężko żyć, bądź pełen ducha,
Bądź mężny, a gdyć szczęście zajaśnieje,
Nie dmij się pychą, ale ściągaj wzdęte
    Żagle i reje.

Ida Wieniawska